Feride: Sence ben daha ne kadar yaşarım? Ne kadar ömrüm kaldı sence?
Kamran: Dilerim sabaha çıkmazsın.
Feride: Dua et ozaman.. çünkü son nefesimi verinceye kadar, etmediğim eziyeti bırakmayacağım sana. Garip olan ben hiç hasta hissetmiyorum, demek ki daha çekilecek çok çilen var. Ömrümün geri kalanında; her an, her saniye burnundan fitil fitil getiricem senin .. and olsun.
Kamran: Yemin ediyorum belamsın, hemde en sahisinden.
Feride: En püsküllüsünden.
- Senin gibi bir kız tanıyor musun?
- Benim gibi mi?
- Evet ama ağaçlara tırmanmayan ve bana taş atmayandan.
- Niye ki?
-Evlenicem.
Feride: Göz göze gelmemek neyi ispat eder, sevmediğimi mi? Ne delilik!
Feride: Ruhumu nasıl tutsam da seninkine değmese?
Ve en beğendiğim kısım
Feride: Rüzgardan mamüldür hayat, geçip gider.Lakin fırtınanın dinmesini beklemek değildir yaşamak. Yağmurda dans etmek, kırılan bir bileğin üzerinde sek sek oynayabilmektir. Yani ki, yaşamak ciddi hadisedir. Başlayan her şey bitmekle kaimdir. En uzun, en çaresiz geceni düşün, sabah olmadı mı? Ey Adem, yazgının Sisifos’tan ayrı olduğunu kim söyledi sana? Hani şu, ömrü boyunca koca bir kayayı dik bir dağın doruğuna yuvarlamaya mahkum edilen bahtsız. Ne zaman doruğa ulaşsa kaya hep elinden kaçar ve Sisifos her şeye yeniden başlamak mecburiyetinde kalır. Yolu yok; bulup buluşturacak, gerekirse borç harç denkleyecek, umut edeceksin. Çünkü güneş yalnız umut edebilme kabiliyetine sahip insanların yüzü suyu hürmetine doğar. Karamsar olma hakkın yok. İyi olacağız! İyi!
Feride'nin Kamuran'ın el izlerine dokunduğu sahne
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder